Frederik Ndoci – Pranvera do lule shume

D
Guri i vogel ne lendine,
D
Mbi barin qe ndriste ne vese
A
ne prag pranvere, nje lule gjeta
                 Em                       A      D
erdhi pranvera, thirra menjehere.

D
Buzeqeshi motra ime,
D
sa desha ti thur nje kurore,
A
me kot vrapova edhe kerkova
           Em                   A    D
te tjera lule jo nuk gjeta dot.

(refren)

        G
Nje pike vese mbi faqe ra
                                 D
o moter une lulet ku ti gjej, 
        G
ajo e dinte ndaj me tha
                                 B7             A
pranvera me nje lule jo nuk vjen,
D
jo nuk vjen.
 

D
Si lendine vet femijerija
D
por fjalet e saj jo si harroj,
A                                                 Em
sot me thote koha, dhe vete rinia
                   A                                             D
me e bukur jeta behet me shume shoke.
 

(refren)
 

C                                                   G
Keshtu dhe jeten, se ben nje dite,
A                                                    D
nje lume i vetem, se ben nje det.
F#                                            G
Kishe te drejte o moter them,
A                                                 D
pranvera me nje lule s’vjen. (2 here)